«Μήλον της Βέροιας»: «Κάνω restart»

Έρχεται μια στιγμή που νιώθεις ότι χάνεις τον εαυτό σου. Ότι αλλάζεις σύμφωνα με νόρμες, στερεότυπα, παρωχυμένες απόψεις κι ότι εκεί που κάποτε κοιτούσες μόνο μπροστά ξαφνικά κλίνεις προς τα πίσω βλέποντας με την άκρη του ματιού σου τι λέει ο από πίσω. Αφού περάσεις λοιπόν σε αυτό το στάδιο, έρχεται η ώρα που αποζητάς ένα restart μια επανεκκίνηση ελληνιστί. Κάπως έτσι χαθήκαμε και σήμερα ξαναβρεθήκαμε… Για εσάς που δεν με θυμάστε ονομάζομαι Μήλον της Βέροιας...
και υποσχέθηκα – δεσμεύτηκα πριν 1 περίπου χρόνο όταν ξεκίνησε μια «περίεργη» συνεργασία με τον «Βεροιώτη» ότι μαζί θα κάναμε το διαφορετικό. Θα μιλούσαμε για θέματα που ιντριγκάρουν το μυαλό αλλά μας κάνουν να σκεφτόμαστε ένα βήμα παραπέρα και «Μιλήσαμε βρώμικα». Θα σχολιάζαμε με χιούμορ ότι μπορεί να συζητάει μια παρεα στον καφέ της και μεταμορφωθήκαμε σε Madame Frikaro. Θα σαρκάζαμε την καθημερινότητα, θα γινόμασταν το νέο αμάρτημα της πόλης και γίναμε…Ωστόσο, ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Το καλό όμως από το ας πούμε «ποιοτικό» δεν ταυτίζεται πολλές φορές. Κι όταν μια επιτυχία από ένα εγχείρημα είναι αδιαμφισβήτητη και ακούς να την συζητάνε όπως ένα θέμα με 4 αγόρια στην παραλία ή μια πολιτικό στον καφέ της,  τότε γίνεσαι αυτό που φοβόσουν να αντιμετωπίσεις και δεν ήθελες να γίνεις. Γίνεσαι ο «Βεροιώτης»… Είμαστε φιλόδοξοι αλλά απ’ότι αποδεικνύεται όχι τόσο ώστε να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Διαπραγματευόμαστε την ιδιότητα μας αλλά όχι τις απόψεις μας. Τόσες ομοιότητες που είναι ουσιαστικά οι διαφορές μας. Σίγουρα η επιτυχία ενός άρθρου ή κειμένου μετριέται ως επιτυχία αλλά με τι κόστος; Τι χάνεις; Τι κερδίζεις; Για ποιον λόγο γίνονται αυτά; Στην αρχή όταν ξεκίνησε αυτή αλλαγή ήταν μαγικά. Ομολογώ ότι είναι γοητευτικό να σε συζητάνε χωρίς να σε γνωρίζουν σε μια παρέα. Το καμπανάκι όμως κάπου εκεί χτυπάει. Γιατί μαζί με την επιτυχία έρχεται και η κριτική. Και μια αρνητική κριτική για οτιδήποτε made in Μήλον δεν θα με πείραζε αλλά όταν η κριτική είναι και κρίση ταυτότητας στην πρώτη ευκαιρία φεύγεις.

Σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα. Να σβήσω προφιλ, επαφές, κείμενα και να γυρίσω στην ωμή πραγματικότητα της πόλης ως άλλο φρούτο… Από την άλλη εκτίμησα κάποιους ανθρώπους, με εκτίμησαν περισσότεροι και άλλοι με φτύσανε. Ναι με φτύσανε. Γιατί όχι; Δεν είναι κακό το φτύσιμο… Ίσα-ίσα σου κρούει τον κώδωνα. Κι έτσι πάρθηκε η μεγάλη απόφαση! Ότι είδατε είδατε… Όσο θάψαμε θάψαμε… Ήρθε το τέλος πάντων! Το τέλος όμως συνιστά την αρχή για κάτι νέο, φρέσκο πάντα με το ίδιο στυλ αλλά αδιαπραγμάτευτα made in Μήλον. Είμαι το Μήλον της Βέροιας και κάνω restart παρέα πάντα με τον «Δαιμόνιο», την Όλγα, την Πετρούλα, τον Άνκορμαν, την Κοσμική κυρία, τον Αλέφαντο και όλους τους φίλους - συγγραφείς του νούμερο 1 μπλογκ της Βέροιας!