Πόσες φορές θα θυσιαστεί ο Άλεξ στον βωμό της τηλεθέασης;;;

ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΜΗΛΟΝ
Στην ανάγκη του δημοσιογράφου να γράψει ή να προβάλει «ΤΟ» θέμα, το οποίο θα σαρώσει σε αριθμό φύλλων, κλικ ή τηλεθέασης, συνήθως χρησιμοποιεί τη λογική του δοκιμασμένου. Μια από τις πιο δοκιμασμένες μεθόδους είναι ο ανθρώπινος πόνος, πόσο μάλιστα μιας χαροκαμένης μάνας. Η τραγωδία της Νατέλα για τον χαμό του μικρού της Άλεξ δεν έχει κάθαρση. Ως από μηχανής θεοί, «ντεντέκτιβ», δημοσιογράφοι και παρουσιαστές ενημέρωσαν την γυναίκα αυτή, που παρ’ όλες τις δυσκολίες στέκεται αξιοπρεπέστατα και αξιοζήλευτα στην κοινωνία της πόλης με το κεφάλι ψηλά, ότι τα οστά του μονάκριβου γιού της βρίσκονται πιθανών στην Ραψωμανίκη του δήμου Αλεξάνδρειας.
Τηλεοπτικά αφιερώματα, συνεντεύξεις «σοκαριστικές» και πολυδιαφημισμένες που επαναλάμβαναν το ίδιο με τότε, τηλεφωνικές συνομιλίες με την μάνα, με αποκορύφωμα το σημερινό αφιέρωμα στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου για την εκταφή των οστών. Για να μην αφήσουμε κανέναν παραπονεμένο από την ώρα που έπαιξε το τρέιλερ για την εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη την Παρασκευή, έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος στην Ημαθία βομβάρδιζαν καθημερινά με αναρτήσεις για «ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ», «ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ» όπου ουσιαστικά επαναλάμβαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Το αποτέλεσμα;

 Τα νούμερα τηλεθέασης σε μια εκπομπή που φέτος κυμαινόταν στο 20% να εκτινάσσονται στο 38%, τα κλικ να ανεβαίνουν κατά χιλιάδες και τα φύλλα όπου είχαν εξώφυλλο την είδηση να γίνονται ανάρπαστα. Κι όμως, αυτή η μάνα βρίσκεται ακόμα εκεί έξω και παρακαλάει να βρεθεί το παιδί της. Ήσυχα και ήρεμα όλα αυτά τα 8 χρόνια. 8 χρόνια σιωπής και ξαφνικά στην ανυπόστατη είδηση δημοσιογράφοι και εκπομπές αποφάσισαν να θυσιάσουν (για άλλη μια φορά!!!) τη Νατέλα στο βωμό της τηλεθέασης χρυσώνοντάς της το χάπι του πόνου. 

Το κείμενο αυτό είναι η προσωπική μου ανάγκη να εκφράσω την αηδία και την αποτροπή αφενός για ένα έγκλημα και μια κοινωνία που ξέρει να σιωπά όσο την συμφέρει και αφετέρου για το έγκλημα της δημοσιογραφίας πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων. Δεν ευελπιστώ να με διαβάσει η Νατέλα, άλλωστε δεν της προσφέρω λύτρωση. Και το δικό μου κείμενο είναι ένα από τα πολλά. Ελπίζω όμως να σταματήσει αυτή η αιμοβόρα και μνησίκακη δημοσιογραφία. Δεν γίνεται να παίζουμε με τον πόνο του άλλου. Τουλάχιστον, διασταυρώνετε την εγκυρότητα της πηγής σας. Αυτός είναι στοιχειώδης κανόνας δημοσιογραφίας κι ας μην είμαι δημοσιογράφος.