εισπράττει την αποθέωση από χιλιάδες συμπολίτες μας, οι οποίοι κρατώντας πράσινες σημαίες τον επευφημούν. Διαβάσαμε και σας παρουσιάζουμε δύο πολύ ωραία άρθρα από τον Κοσμά Βίδο και την Ελευθερία Κόλλια από το protagon.gr που περιγράφουν με σαφήνεια το βίο και την πολιτεία ενός ζευγαριού που από την κορυφή της δόξας, κατάντησε να είναι απαξιωμένο στα μάτια της Ελληνικής Κοινωνίας και να βρίσκεται πλέον πίσω από τα σίδερα της φυλακής.
Ακης Τσοχατζόπουλος: Και τώρα, μόνος (;)
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ανήκει στην κάστα εκείνων των ανθρώπων που τους μέλλει -καθώς φαίνεται- να τα ζήσουν όλα. Την αποθέωση, την εγκατάλειψη, όλα. Στην κατηγορία εκείνων που επέτρεψαν στον εαυτό τους να βουτήξουν στην τρυφηλότητα του πολυτελούς βίου, εκείνων που άντεξαν να παρακολουθούν την προσωπική τους σωματική και ψυχική φθορά, πίσω από τα κάγκελα ενός κελιού. Η είδηση ότι η Βίκυ Σταμάτη ζητεί διαζύγιο, θα συρρικνωνόταν στις διαστάσεις που μπορεί να έχει το κοινωνικό κουτσομπολιό και η μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη, αν δεν ερχόταν σε μια συγκυρία κομβική για τον ίδιο.
Μόλις μία ημέρα μετά την καταδίκη του από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων σε κάθειρξη 19 ετών. Ποινή βαριά, χωρίς κανένα ελαφρυντικό, μόλις κατά ένα χρόνο μειωμένη από την πρωτόδικη με την οποία «έφαγε» 20 χρόνια.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τους λόγους για τους οποίους η κυρία Τσοχατζοπούλου απαρνιέται τώρα το επώνυμο που τόσο πόθησε και μίσησε μαζί, στην κοινή πορεία της με τον Άκη. Μόνο που αυτό το τώρα, όχι μόνο προκαλεί υποψίες και ερωτηματικά, αλλά και κάνει το πρόσωπο του Τσοχατζόπουλου να φαντάζει ακόμη πιο τραγικό.
«Ο άντρας που λάτρεψα και θα λατρεύω, που σεβόμουν και θα σέβομαι, που θαύμαζα και θα θαυμάζω», λέει η ίδια για τον Τσοχατζόπουλο. Και η καρδιά της «σπαράζει», τώρα που ο γάμος της διαλύεται. Κι όσο στο εδώλιο του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων εκτυλίσσονται σκηνές περιφρόνησης της Σταμάτη στο αλλοτινό «θεό» της, με κείνον να προσπαθεί να της μιλήσει και κείνη να στρέφει αλλού το κεφάλι της, μοιάζει να λειτουργεί ακόμη το καλειδοσκόπιο με τις εικόνες της -δικαστικά επιλήψιμης- ευτυχίας τους. Ο Άκης και η Βίκυ μαγεμένοι καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά του λίαρ τζετ για Σαρδηνία.
Καθώς περιδιαβαίνουν τους χιονισμένους δρόμους της Ελβετίας, σε ταξίδι-επίσκεψη σε τραπεζικές θυρίδες. Ενώ απολαμβάνουν χαλαρά σουαρέ ως ερωτευμένοι στο σπίτι της Νεοφύτου Δούκα. έγγαμοι πια στο νεοκλασικό της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, παρέα με καλεσμένους που βυθίζονται σε καναπέδες με κρόσια (Θεέ μου, πόσο ακριβά κρόσια!), πλάι σε σαντούκ κουρτίνες. Ο Άκης και η Βίκυ έξω από το «Four Seasons», στην παρισινή εκδοχή της γαμήλιας δεξίωσής τους. Να κατεβαίνουν αψεγάδιαστοι παρά την κάψα του Ιουλίου τα σκαλιά του προεδρικού μεγάρου σε κάποια Γιορτή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Σε όλη τη διάρκεια της δίκης, ψιθυριζόταν στους διαδρόμους ότι η κυρία ήταν σκληρή, απαιτητική, σχεδόν τυραννική μαζί του. Οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις στα πριβέ του Εφετείου, τα φιλιά στο στόμα, οι φωτογραφίες χέρι-χέρι έξω από το ψυχιατρείο, όπου κρατείτο αργότερα η ίδια, επιχειρούσαν πλήρη διάψευση. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα ο Άκης είναι 78 ετών, με βεβαρημένη υγεία, και δρόμο ακόμη μέχρι την τυχόν αποφυλάκισή του.
Και η Βίκυ 52, με τη μισή ζωή ακόμη μπροστά της, και ελάχιστο χρόνο, ημέρες, ακόμη στη φυλακή. Και θέλει, λένε οικείοι τους, να συνεχίσει μόνη της. Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς χάνει τώρα εκτός από το βασίλειο και τη Σουναμίτιδα του, τη γυναίκα που ο ίδιος επέλεξε να του δίνει ζωή, με τη νεότητα και την ενέργεια της. Ο Άκης δεν χωράει στη βιβλική αφήγηση. Η νεαρή που κοιμόταν με τον βασιλιά Δαυίδ για να του χαρίζει υγεία και χρόνια, δεν συναντά στο τέλος του δρόμου τη δική του Βίκυ. Ετσι του τα ‘φερε η ζωή.
Βίκυ Σταμάτη Να τη μισήσεις ή να τη λυπηθείς;
Κάθε φορά που βλέπω τη Βίκυ Σταμάτη, μου έρχεται στο μυαλό η Κλαίρη Τσαχανασιάν από την «Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας». Οχι για το γηραιά, η κυρία Σταμάτη είναι πολύ πιο νέα από την ηρωίδα του θεατρικού έργου του Φρίντριχ Ντύρενματ. Κυρίως επειδή και η δική μας Κλαίρη Τσαχανασιάν δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου από πλαστικό. Όπως η ορίτζιναλ Κλαίρη, η οποία παραδέχεται σε μια σκηνή πως είναι επιμελώς αναπαλαιωμένη με τη βοήθεια των πιο ακριβοπληρωμένων ειδικών, έτσι και η Σταμάτη, «καλογυαλισμένη» (δεν έχω δει άνθρωπο να γυαλίζει πιο πολύ από τις κρέμες), σχεδόν πορσελάνινη και τρομακτικά
ψυχρή (και αυτό το είχε η ορίτζιναλ Κλαίρη) είναι ένα πλάσμα στο οποίο συνυπάρχουν το γκροτέσκο και το τραγικό, η παρωδία και το δράμα, η έπαρση και η συντριβή. Μόνο που η Κλαίρη του Ντύρενματ βγαίνει στη σκηνή για να εκδικηθεί την κοινωνία που την κατέστρεψε, ενώ η Βίκυ του Άκη για να επιβεβαιώσει πως εξακολουθεί να γράφει την κοινωνία που τόσο έβλαψε με τις πράξεις της στα παλιά της τα τακούνια – αν και τελευταίως προτιμά τα αθλητικά. Η κυρία Σταμάτη μοιάζει περισσότερο με θεατρικό ρόλο σε μια τραγική κωμωδία παρά με άνθρωπο. Και έτσι, ως ρόλος ιδανικός για εκπομπές α λα «Ερωτοδικείο» (για όποιον θυμάται την παλιά, trash τηλεόραση) και «Παρατράγουδα», επανέρχεται στην επικαιρότητα:
Με τη νέα καταδίκη της, καταθέτοντας αίτηση διαζυγίου από τον Τσοχατζόπουλο αλλά και δίνοντας συνέντευξη και ποζάροντας στο εξώφυλλο του περιοδικού «Down Town» όπου μεταξύ άλλων δηλώνει: «Δεν χρωστώ τίποτα σε κανέναν». Ούτε στη Μιχαλού; Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που επανεμφανίζεται και κάνει δηλώσεις (ή χειρονομίες σαν αυτή με το υψωμένο δάχτυλο που απαθανάτισαν τις προάλλες οι φωτορεπόρτερ), μου δημιουργεί σύγχυση. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν την αντιπαθώ ή τη λυπάμαι. Να την αντιπαθήσεις είναι εύκολο. Η πορεία της από τα χρόνια της χλιδής ως σήμερα δίνει δεκάδες αφορμές για να επιβεβαιώσεις πως ναι, όλα τα ελαττώματα για τα οποία την έχουν κατηγορήσει (και άνθρωποι που την έχουν γνωρίσει) είναι εδώ:
ο εγωκεντρισμός, η αγένεια, η απληστία, ο σνομπισμός και πολλά άλλα. Μπορείς όμως την ίδια στιγμή να μην λυπηθείς έναν άνθρωπο που, όσο βλαπτικός και αν έχει αποδειχθεί (και με τις αποφάσεις των δικαστηρίων) για το κοινωνικό σύνολο, για μία ολόκληρη χώρα, έτσι όμως συμπεριφέρεται δίνει την εντύπωση πως… κάτι δεν πάει καλά; Κάτι δεν πάει καλά. Το είπε και ο ψυχίατρος που την παρακολουθούσε, κάνοντας λόγο για βαριά κατάθλιψη και αυτοκαταστροφικές τάσεις. Πώς να μην συμπονέσεις μια άρρωστη ψυχολογικά γυναίκα; Ακόμα και αν για να φτάσεις στη συμπόνια πρέπει να παρακάμψεις ασυγχώρητα παραπτώματα.
Τα παρακάμπτεις. Με το που κάνεις την υπέρβαση βγαίνει για να δηλώσει πως δεν μετανιώνει για όσα συνέβησαν. Δεν μετανιώνει! Και αναδεικνύεται πάλι στην πιο αντιπαθητική γυναίκα που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στη χώρα. Τελικά ναι, ως ρόλος σε τραγικωμωδία η κυρία Σταμάτη έχει εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον. Κυρίως επειδή η ίδια και το περιβάλλον στο οποίο κινήθηκε έρχονται για να αποκαλύψουν με θεαματικό τρόπο την επαίσχυντη παρουσία της διεστραμμένης ανθρώπινης φύσης σε έναν κόσμο όπου όλα είναι χρήμα (και ισχύς) και όπου ο ίλιγγος της υλικής ευημερίας μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα, σε ζόμπι που τρέφονται από τον αυτοθαυμασμό και την έπαρση.
Το μπουλούκι στο οποίο ήταν συμπρωταγωνίστρια μαζί με τον σύζυγό της έχει πολλά να μας διδάξει. Την ίδια στιγμή, ο άνθρωπος, η γυναίκα πίσω από τον ρόλο δεν διδάσκεται τίποτα, παραμένει ανεπίδεκτη μαθήσεως. Ισως αυτή να είναι τελικά η καταδίκη της: Η καθήλωσή της στον κακό εαυτό της και η αδυναμία της να εξελιχθεί, να μετανιώσει ειλικρινώς, έστω και μέσα από την άκρα ταπείνωση που της επιφύλαξε η μοίρα. Αν αυτό δεν είναι για λύπηση, για τι είναι;
