Επιστρέφοντας με το ΚΤΕΛ από τη συμπρωτεύουσα μεσημεριάτικα έκανα μία διαπίστωση. Από τους επιβάτες, όσους τουλάχιστον δεν είχε παρασύρει ο… Μορφέας, ήμουν ο μόνος που διάβαζε εφημερίδα. Οι υπόλοιποι σερφάρανε μέσα από τα κινητά τους που ομολογουμένως ήταν από όσο μπόρεσα να διαπιστώσω κάθε
μεγέθους και εταιρείας. Η συζήτηση με την 25χρονη όπως μου δήλωσε (τι περιέργεια και αυτή να ρωτώ την ηλικία τους…) συνεπιβάτισσα διακόπτοντας την ιντερνετική της περιήγηση μου έδωσε πολύτιμες κοινωνιολογικές απαντήσεις. Το διαδίκτυο πλέον της τρώει πολλές ώρες από τη ζωή της. Τόσο στο ΦΒ όπου και αυτή ομολόγησε ότι ο «ναρκισσισμός πάει σύννεφο» όσο και σε διάφορες ιστοσελίδες κυρίως «λαιφ σταιλ» από όπου ενημερώνεται για τα νέα των κοσμικών (Τώρα τι σχέση έχει μία άνεργη με τη ζωή και κυρίως τα πάθη των επωνύμων, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο) . Και για τις πολιτικές –κοινωνικές εξελίξεις τι ρώτησα πώς τελικά ενημερώνεσαι την ρώτησα; «Α δεν με ενδιαφέρουν και πολύ» απάντησε αφοπλιστικά.
Τελικά με βάση τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα που αφορά και την εφημερίδα που με φιλοξενεί: Έχουν μέλλον οι εφημερίδες ή τελικά έχουν ουσιαστικά πεθάνει;
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δύναμη της εικόνας ή και της ταχύτητας που προσφέρει το διαδίκτυο. Όμως τελικά ενημερώνει ή απλώς πληροφορεί; Εντυπωσιάζει ή προβληματίζει; Μαθαίνει κανείς ή απλά περνά τον καιρό του;
Φυσικά το ζήτημα δεν είναι το μέσο αλλά κυρίως το περιεχόμενο της είδησης. Από αυτή την άποψη η εφημερίδα βοηθά στην εμβάθυνση-ανάλυση των γεγονότων. Η εφημερίδα δεν είναι τελικά ένα μέσο παραδοσιακό και «μεσόκοπο» που καλύπτει τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντα των μεγάλων. Έχει πολλά να προσφέρει και στη νέα γενιά που θα πρέπει να ξεφύγει από την αντίληψη της εύκολης λύσης. Στο «διάβασμα» (;) ειδήσεων με λίγες λέξεις και πολλές φωτογραφίες, στη διαμόρφωση τελικά μιας νέας γενιάς με λεξιλόγιο όσο επιτρέπει το τουιτερ, μιας γενιάς εύκολης χειραγωγίσημης και άρα «θύμα” των απαιτήσεων του συστήματος…
Οσο και αν τα μηνύματα είναι άσχημα οι εφημερίδες έχουν μέλλον. Αρκεί να παίξουν τον ρόλο τους και να μην γίνονται κακέκτυπα της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Να προσφέρουν τις πραγματικές ειδήσεις και όχι τις «πιασάρικες», να έχουν αρθρογραφία που να προβληματίζει και όχι να υπνωτίζει, να έχουν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και αιχμηρά σχόλια. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Και ο ρόλος του σχολείου αλλά και του οικογενειακού περιβάλλοντος είναι σημαντικός…
Δημοσιεύτηκε στην έντυπη "ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ"
μεγέθους και εταιρείας. Η συζήτηση με την 25χρονη όπως μου δήλωσε (τι περιέργεια και αυτή να ρωτώ την ηλικία τους…) συνεπιβάτισσα διακόπτοντας την ιντερνετική της περιήγηση μου έδωσε πολύτιμες κοινωνιολογικές απαντήσεις. Το διαδίκτυο πλέον της τρώει πολλές ώρες από τη ζωή της. Τόσο στο ΦΒ όπου και αυτή ομολόγησε ότι ο «ναρκισσισμός πάει σύννεφο» όσο και σε διάφορες ιστοσελίδες κυρίως «λαιφ σταιλ» από όπου ενημερώνεται για τα νέα των κοσμικών (Τώρα τι σχέση έχει μία άνεργη με τη ζωή και κυρίως τα πάθη των επωνύμων, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο) . Και για τις πολιτικές –κοινωνικές εξελίξεις τι ρώτησα πώς τελικά ενημερώνεσαι την ρώτησα; «Α δεν με ενδιαφέρουν και πολύ» απάντησε αφοπλιστικά.
Τελικά με βάση τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα που αφορά και την εφημερίδα που με φιλοξενεί: Έχουν μέλλον οι εφημερίδες ή τελικά έχουν ουσιαστικά πεθάνει;
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δύναμη της εικόνας ή και της ταχύτητας που προσφέρει το διαδίκτυο. Όμως τελικά ενημερώνει ή απλώς πληροφορεί; Εντυπωσιάζει ή προβληματίζει; Μαθαίνει κανείς ή απλά περνά τον καιρό του;
Φυσικά το ζήτημα δεν είναι το μέσο αλλά κυρίως το περιεχόμενο της είδησης. Από αυτή την άποψη η εφημερίδα βοηθά στην εμβάθυνση-ανάλυση των γεγονότων. Η εφημερίδα δεν είναι τελικά ένα μέσο παραδοσιακό και «μεσόκοπο» που καλύπτει τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντα των μεγάλων. Έχει πολλά να προσφέρει και στη νέα γενιά που θα πρέπει να ξεφύγει από την αντίληψη της εύκολης λύσης. Στο «διάβασμα» (;) ειδήσεων με λίγες λέξεις και πολλές φωτογραφίες, στη διαμόρφωση τελικά μιας νέας γενιάς με λεξιλόγιο όσο επιτρέπει το τουιτερ, μιας γενιάς εύκολης χειραγωγίσημης και άρα «θύμα” των απαιτήσεων του συστήματος…
Οσο και αν τα μηνύματα είναι άσχημα οι εφημερίδες έχουν μέλλον. Αρκεί να παίξουν τον ρόλο τους και να μην γίνονται κακέκτυπα της ηλεκτρονικής ενημέρωσης. Να προσφέρουν τις πραγματικές ειδήσεις και όχι τις «πιασάρικες», να έχουν αρθρογραφία που να προβληματίζει και όχι να υπνωτίζει, να έχουν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ και αιχμηρά σχόλια. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Και ο ρόλος του σχολείου αλλά και του οικογενειακού περιβάλλοντος είναι σημαντικός…
Δημοσιεύτηκε στην έντυπη "ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ"
