Ένας πόλεμος περί «αυθεντίας» μαίνεται το τελευταίο διάστημα στη Βέροια. Παίρνουν μέρος αρχαιολόγοι, γιατροί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι και… άκουσον άκουσον, ακόμα και μη επιστήμονες! Οι υπέρμαχοι της «αυθεντίας», υποστηρίζουν πως αφού απεφάνθη ο ειδικός επιστήμων επί ενός θέματος, δεν χωράει
δεύτερη κουβέντα από κανέναν. (Φυσικά αυτό δεν τους εμποδίζει να πάρουν θέση στο επίμαχο ζήτημα με τα κτίσματα που εφάπτονται της Παλαιάς Μητρόπολης, ακόμα κι αν οι ίδιοι είναι… δικηγόροι για παράδειγμα.)
Με αυτή τη λογική, αν ένας αρχιτέκτονας σου παρουσιάσει το σχέδιό του για το σπίτι σου, εσύ δεν μπορείς να έχεις καμία αντίρρηση, δεδομένου ότι δεν είσαι αρχιτέκτονας. Ομοίως, αν ένας δικηγόρος σου παρουσιάσει ένα προσχέδιο συμβολαίου, δεν δικαιούσαι να έχεις την παραμικρή άποψη επ΄ αυτού, αφού δεν είσαι δικηγόρος. Όσο για την περίπτωση που ένας γιατρός αποφανθεί πως η λύση στον πόνο που σε ταλαιπωρεί στο γόνατο, είναι να σου κόψει το πόδι, θα έπρεπε να προχωρά αυτοστιγμεί σε ακρωτηριασμό. Σιγά μη σε ρωτήσει ρε φίλε… γιατρός είσαι;
Εν προκειμένω, ο ασθενής είμαστε εμείς: οι πολίτες της Βέροιας. Και δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε άνευ πειστικών εξηγήσεων, πράξεις μη αναστρέψιμου χαρακτήρα επάνω στο κορμί μας. Και το κορμί μας είναι η πόλη μας.
Ο δημόσιος διάλογος είναι κατάκτηση. Κανέναν δεν πρέπει να στεναχωρεί που οι πολίτες της Βέροιας τον ασκούν εντόνως. Είναι γιατί νοιάζονται. Κι αυτό το νοιάξιμο, που δεν υπάρχει αυτονόητα σε όλες τις πόλεις, θα ‘πρεπε να αξιοποιείται από όσους διατείνονται πως ενδιαφέρονται για την πόλη, κι όχι να αντιμετωπίζεται σαν ενοχλητική για τα σχέδιά τους βοή.
Άλλωστε, το να επικαλείσαι την ιδιότητά σου και να προτάσεις την «αυθεντία» σου, συνήθως σημαίνει πως τα επιχειρήματά σου, ακόμα κι αν έχεις, δεν πείθουν.
