Η μνήμη μένει ζωντανή, η απόδοση της οφειλόμενης τιμής και του οφειλόμενου σεβασμού στους νεκρούς αδελφούς μας - στους ακριβούς μας προγόνους - παραμένει άσβεστη. Το άδικο ακολουθεί τους θύτες, στοιχειώνει τις ψυχές τους. Τα αδικοχαμένα θύματα, όμως ζουν, στο μυαλό και στις ψυχές των ανθρώπων, φόρος τιμής τους πρέπει - και θα τους αποδίδεται αιώνια! Η οδύνη της απώλειας, γίνεται δύναμη και ιστορία - ιστορία λαμπρή – μας κάνει περήφανους, γιατί στην μακρόχρονη ιστορία μας, ποτέ δεν διαπράξαμε τέτοιο άδικο.
Ο πόνος, ο νόστος, ο καημός, γίνεται έμπνευση, γίνεται θρύλος, όπως το υπέροχο ποίημα, του έξοχου γιατρού μας, του αείμνηστου, Χρήστου Αντωνιάδη!
Την πατρίδαμ’ έχασα,
έκλαψα και πόνεσα.
