Αυτός είναι ο παράδεισος του Γιώργου Καραμίχου

Ο διάσημος Βεροιώτης ηθοποιός Γιώργος Καραμίχος, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην δημοσιογράφο Μαρία Δέδε, μίλησε για το αγαπημένο του νησί που δεν είναι άλλο, από την μαγευτική Νίσυρο. Μάλιστα, ο γνωστός καλλιτέχνης, έχει αγοράσει εδώ και πέντε χρόνια, ένα πολύ όμορφο σπίτι, το οποίο επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι. Όπως ο ίδιος εξομολείται: «Νίσυρος... Γη
ενάλια. Επισκέφτηκα πρώτη φορά το νησί πριν από μερικά χρόνια για τα γυρίσματα της ταινίας...«Καλά κρυμμένα μυστικά, Αθανασία» κι αμέσως έπαθα, αυτό που λένε οι ντόπιοι, «νισυρίαση»... Η Νίσυρος δεν επιδέχεται διαπραγματεύσεις. Ή σου αρέσει ή όχι. Κι όταν λέω σου αρέσει, εννοώ ότι πλέον σου λείπει, όταν είσαι μακριά της και σε αναγκάζει να την επισκέπτεσαι τουλάχιστον άπαξ τον χρόνο.

Προσοχή. Δεν είναι μέρος για τουρίστες. Είναι για ταξιδευτές. Είναι από τα ελάχιστα νησιά της χώρας μας που διατηρούν ακόμη τον χαρακτήρα και την ποιότητά τους. Οι κάτοικοι είναι περήφανοι για τον τόπο τους και δεν έχουν αλλοτριωθεί από το εύκολο χρήμα της σεζλόνγκ και της ομπρέλας. Ούτε ξιπάζονται από τα κότερα και τα καμπριολέ. Αντίθετα τρελαίνονται για γλέντι.

Τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα γίνεται πανηγύρι προς τιμήν κάποιου Αγίου ή της Παναγίας, όπου τραγουδάνε, πίνουν (πολύ!!!) και χορεύουν με τα χέρια σταυρωτά τη σούστα, τη νισύρικη (άντε και κάνα Ροδίτικο ή Ικαριώτικο για αλλαγή). Το φαγητό στο νησί είναι εξαιρετικό. Στον Εμπορειό «Η Απυριά του Τριαντάφυλλου» και το «Μπαλκόνι της Κατίνας», στους Πάλους η «Αστραδενή» κι ο «Κάπταιν», στα Λουτρά η «Βέτα», στο Μανδράκι η «Γωγώ» και η «Φάμπρικα» κι άλλα σε περιμένουν να ικανοποιήσουν στο έπακρο τους γευστικούς σου κάλυκες. Είναι σπάνιο να τρως σε ένα τόσο μικρό νησί, τόσο καλά σε τόσα πολλά μέρη.

Σαν τουριστικός οδηγός μού φαίνεται τα λέω, κάτι σαν «άλλος με τη βάρκα» μας, αλλά όταν δοκιμάσετε θα καταλάβετε. Το δειλινό απολαμβάνεις ένα αναπάντεχα καλοφτιαγμένο μπλάντι μέρι από τον Γιάννη στα Λιοτρίδια και λίγο αργότερα με τα ρακόμελα του Αντρίκου συγχωρείς νεκρούς και ζωντανούς στην πλατεία της Ηλικιωμένης.

Κι αν είσαι και καλό παιδί θα μάθεις απ' τους ντόπιους πού είναι οι φυσικές απυριές (σάουνες) για να διαλογιστείς ξεκουράζοντας το σαρκίον σου. Οι βουτιές στα μαύρα ηφαιστειακά νερά του νησιού μπορεί να μην εντυπωσιάζουν στην αρχή, μέχρι που διαπιστώνεις ότι κάπου εκεί, ανάμεσα στα βότσαλα των Κοχλάκων, την άμμο της Παχιάς και τον βυθό του Αυλακιού, κάποια γοργόνα σε μάγεψε και σε κρατά.

Αφησα τελευταίο το ηφαίστειο. Είτε το κοιτάς από ψηλά απ' τα Νικιά και τον Εμπορειό, είτε βαδίζεις στον κρατήρα του, το αίσθημα είναι το ίδιο. Είσαι στην εσχατιά της Γης και είσαι άνθρωπος. Αυτό είναι η Νίσυρος. Καθρέφτης. Ή χάνεσαι ή ταυτοποιείσαι. Με λεβεντιά και με χαρά. Να 'ναι καλά ο Ποσειδώνας που κατά πως λένε οι παλιοί πέταξε εκείνο το κομμάτι γης στον γίγαντα Πολυβώτη κι έφτιαξε ετούτον τον παράδεισο».