Χρυσοχοΐδης: «Για μια εθνική πολιτική στο μεταναστευτικό»

Για το μεταναστευτικό δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις. Μπορούμε όμως και πρέπει να ξεκινήσουμε να εφαρμόζουμε πολιτικές. Να αναλάβουμε, στην πράξη, το μέρος της ευθύνης που μας αναλογεί και να προσφέρουμε το αντίστοιχο έργο. Έχω παρουσιάσει από το καλοκαίρι σε άρθρο «Xωματερή ή Aκρίτες» πρωτοβουλίες που χρειάζεται να αναληφθούν στην εξωτερική πολιτική και επιχειρησιακό σχέδιο που χρειάζεται να εκτελεσθεί στην Ελλάδα. Στόχος της πολιτικής, διακηρυγμένα, ειλικρινά και ανοικτά θα είναι η αποτροπή... δηλαδή το να δυσκολέψει η ανεξέλεγκτη μετακίνηση των οικονομικών μεταναστών προς την Ευρώπη. Έχοντας επίγνωση πως η ανέτοιμη και για πολλούς υποκριτική Ευρώπη, μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερος κίνδυνος για μια Ελλάδα που αυτοπροσφέρεται ως αποδιοπομπαίος τράγος.

Το σχέδιο Γιουνκέρ των υποχρεωτικών ποσοστώσεων απέτυχε, κυρίως με ευθύνη των πρώην ανατολικών χωρών- αν και οι ηγεσίες τους ήταν τόσα χρόνια πρόσφυγες στη Δύση! Το πιο σημαντικό, η τολμηρή θέση Μέρκελ για υποδοχή και ενσωμάτωση των προσφύγων, κλονίζει την καγκελάριο. Τα δείγματα σε όλη την Ευρώπη είναι σαφή και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Ανάμεσα σε αλληλεγγύη και ασφάλεια/φόβο οι ευρωπαϊκές κοινωνίες με πλειοψηφίες παντού επιλέγουν το δεύτερο. Όσο, ιδιαίτερα η αριστερά, ανάγει σε θέμα αρχών και καταγγέλλει ως ρατσισμό, τον εντελώς φυσικό φόβο των ανθρώπων για τους μετανάστες τόσο η ακροδεξιά θα θεριεύει και θα απειλεί την ουσία της Ευρώπης και της δημοκρατίας. Το έζησε πικρά η Γαλλία με το Εθνικό Μέτωπο.

Δεν χρειάζεται να κυριαρχήσει μια ξενόφοβη δεξιά σε όλη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα υπάρχει πολιτικός δισταγμός αλλά και έλλειψη συντονισμού. Οι καθυστερήσεις είναι πολλές. Στα θετικά ξεχωρίζει η Αθήνα όπου, με την αρωγή του Δήμου Αθηναίων, δημιουργήθηκε το ανοικτό κέντρο φιλοξενίας στον Ελαιώνα. Που και πως μπορεί το επιτυχημένο παράδειγμα να επαναληφθεί; Επίσης στη Λέσβο και στα υπόλοιπα νησιά καθώς και στην Ειδομένη, οι εθελοντές , ξένοι και ντόπιοι, δείχνουν το εύρος της αλληλεγγύης αλλά και τα όρια συνεργατικής δράσης της κοινωνίας πολιτών.

Δυστυχώς και πάλι, παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει, η Ελλάδα από τα δικά της λάθη, βρίσκεται εύκολος στόχος, σε μια Ευρώπη ανέτοιμη, αντιφατική , πολλές φορές προσχηματική και διχασμένη. Κυρίως η Ελλάδα , δείχνει ανήμπορη να εκμεταλλευθεί την προνομιακή θέση , με όρους εθνικής στρατηγικής, του να είναι η μόνη χώρα μέλος της ΕΕ, ανάμεσα σε Τουρκία και Σκόπια.

Χρειάζονται:

1. Εθνικό Συμβούλιο Μεταναστευτικής Πολιτικής και Επιχειρηςιακο Κεντρο Διαχειριςης .Να εκπονηθεί σχέδιο και να συντονισθούν τα υπουργεία. Χωρίς τη συνδρομή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας , καταυλισμοί-ανοιχτοί ή κλειστοί ανάλογα με την περίσταση και πάντα με την εποπτεία της Διιεθνους Αμνηστίας- δεν γίνονται. Χωρίς την εμπειρία των αξιωματικών της αστυνομίας και του λιμενικού η συνεργασία με την FRONTEX δεν θα αποδώσει. Χωρίς δημάρχους και τοπικές κοινωνίες με αντισταθμιστικά οφέλη μετανάστες δεν φιλοξενούνται.

2. Τα κέντρα καταγραφής στα νησιά –ευκαιρία να αποκτήσουν τα νησιά ισχυρές υποδομές τηλεπικοινωνιακές και διαδικτύου- όχι μόνο να λειτουργήσουν αλλά πρέπει να κάνουν και την διαχωρισμό προσφύγων –οικονομικών μεταναστών. Οι τελευταίοι θα οδηγούνται με πλοία πίσω στον τόπο εκκίνησης, δηλαδή στην Τουρκία.

3. Η Τουρκία πρέπει να οδηγηθεί σε συνεργασία, που η ΕΕ είναι σε θέση να επιβάλλει. Τρία σημεία:

α. Να εφαρμόσει επιτέλους την συμφωνία επανεισδοχής. Να δέχεται πίσω τους οικονομικους μετανάστες που δεν χρήζουν διεθνούς προστασίας .
β. να ελέγξει τη διακίνηση των εξωλέμβιων μηχανών,
γ. να καθιερωςει βίζα για τις χώρες του Βόρειας και Υποσαχάριας Αφρικής.

Οι εξωλέμβιες στις βάρκες θανάτου των διακινητών έχουν όγκο και μεταφέρονται κατά χιλιάδες από την Κινα. Μπορούν να εντοπισθούν και το εμπόριο να ελαττωθεί σημαντικά ή να σταματήσει. Σε ότι αφορά στην ατέλεια διακίνησης, όταν το ταξίδι από το Μαρόκο στην Τουρκία κοστίζει λιγότερο απ’ ότι από την ενδοχώρα στα παράλια της ίδιας της χώρας είναι προφανές ότι οι ροές στο Αιγαίο θα αυξάνονται. Αυτά τα τρία σημεία χρειάζεται να προωθήσει η Ελλάδα και να διαπραγματευθεί η Ευρώπη με την Τουρκία για τους μετανάστες, καθώς και την απορρόφηση-ενσωμάτωση προσφύγων, κατά το δυνατόν στα εδάφη της, κυρίως δίνοντας άδειες εργασίας στους Σύρουςπρόσφυγες. Την αλληλεγγύη σαν πολιτεία να τα δείξουμε όχι με ανακοινώσεις και καταγγελίες αλλά εκεί, στο πεδίο της διάσωσης, της περίθαλψης της ανακούφισης. Φτιάχνοντας πρότυπα κέντρα όχι καθυστερώντας στα στοιχειώδη. Εκεί που επιχειρούν αυτόβουλα Έλληνες και ξένοι εθελοντές, χωρίς μέριμνα, συντονισμό και βοήθεια από το κράτος. Όταν δώδεκα μετρημένα παιδιά του Λιμενικού στον Μόλυβο, με οικονομία στο πετρέλαιο, έχουν διασώσει εκατοντάδες κι έχουν μεταφέρει δεκάδες πτώματα στα χέρια τους, δεν μοιάζει απελπιστική ειρωνεία η συζήτηση των ιδεοληπτικών στα στέκια και τους κομματικούς οντάδες;