Αντί-Βεροιώτης: «Λένγκω Ελλάδα, μου σπαράζεις την καρδιά»

Στα τραγούδια η Ελλάδα συμπυκνώνει όλο το δημόσιο αίσθημα. Οι δημιουργοί τη «χρησιμοποιούνε» για να πούνε τα παράπονά τους και για να εκφράσουνε τις αντιρρήσεις τους, όχι για την «πατρίδα» αλλά για τον τρόπο με τον οποίο «διαχειρίζονται» -στο όνομά της- τις δημόσιες υποθέσεις οι κοινοί θνητοί. Γιατί η «Ελλάδα» έχει βάρος, έχει κύρος, έχει αγάπη, στη συλλογική συνείδηση. Τα περισσότερα τραγούδια μιλούν για μια χωρα πληγωμένη. Για τη «μάνα Ελλάδα» που ταλαιπωρείται και ταλαιπωρεί.
Το πνεύμα του Σεφέρη έχει επηρεάσει όλη τη σοβαρή ελληνική στιχουργική. «Όπου πατάς και όπου φτάνεις παντού η Ελλάδα σε πληγώνει» τραγούδησε ο Αντώνης Καλογιάννης (Χ. Γκάρτζου-Λ. Τεάζη), «Η Ελλάδα μάς πληγώνει όσο κανείς» η Χάρις Αλεξίου (Θ. Μικρούτσικου-Χ. Α.), «Αχ, Ελλάδα μου καημένη, μια κρυφή πληγή/ δυόμισι χιλιάδες χρόνια που αιμορραγεί» ο Πέτρος Γαϊτάνος (Π. Αμπαζή) και «Ελλάδα, στους ώμους τη γη κουβαλάς» ο Στέλιος Καζαντζίδης (Στ. Σπανουδάκη). 

Πολλές φορές, λέγοντας Ελλάδα, ο στιχουργός εννοεί τους κυβερνώντες, το σύστημα ή την κοινωνία. «Λένγκω (τρις)/ μου σπαράζεις την καρδιά/ Λένγκω (τρις)/ μου πληγώνεις τη χαρά» έγραφε ο Γιάννης Μαρκόπουλος βγαίνοντας από την Απριλιανή επταετία. Με αυτό το υπέροχο τραγούδι, θα ήθελα να κλείσω αυτήν την προεκλογική περίοδο του δημοψηφίσματος που τόσο δίχασε την πατρίδα μου, τους συμπολίτες μου και όλους τους Έλληνες...