– Όλα τα χρόνια θυμάμαι με νοσταλγία τις γιορτές στην Νάουσα, την πατρίδα μου. Όπου εκεί είχαμε τα ωραιά έθιμα που ανάβαμε φωτιές σε όλες τις γειτονιές και κλέβαμε τις ρίζες από τα δέντρα και μας κυνηγούσαν οι αγροφύλακες! (γέλια) Έτσι πιστεύαμε τότε, ότι πρέπει να καίμε κλεμμένα ξύλα (γέλια) Ήταν μία συνεύρεση όλων των ηλικιών και γινόμασταν μωβ από το κρύο, γιατί τότε χιόνιζε και πάρα πολύ. Αργότερα μεγαλώνοντας θυμάμαι σπουδαίες οικογενειακές στιγμές, αλλά και πολλές γιορτές μαζί με τον κόσμο στα μαγαζιά που τραγουδούσαμε.
- Μιλήστε μου για την μπάντα σας.
– Τα τελευταία 4-5 χρόνια έχω μία μπάντα κι είναι σημαντικό αυτό για εμένα διότι δεν είναι μουσικοί που αλλάζουν κάθε χρόνο κι έχουμε καταφέρει να εξελίσσουμε τη μουσική μας και τις παραστάσεις μας. Το bogaz musique σημαίνει μουσικό πέρασμα. Bogaz = άνεμος, ο αέρας που περνάει από το Βόσπορο προς τη Δύση. Έχουμε δύο νέα μέλη, τον Αποστόλη Τσαρδάκο και τον Αργύρη Διαμαντή. Το παιχνίδι μας είναι η ισορροπία μεταξύ ανατολής και δύσης. Οπότε το μουσικό παιχνίδι αυτό, μας κάνει να θυμόμαστε, μας ξυπνάει το dna από τα παλιά και μας ζει με όλα τα αγαπημένα τραγούδια του ρεπερτορίου μας.
- Στα τόσα χρόνια πορείας σας υπάρχει κάτι που σας λείπει;
– Νομίζω πως όχι και νομίζω θα ήμουν αχάριστη αν έλεγα ότι κάτι λείπει. Αυτό που λείπει το τελευταίο διάστημα ας πούμε είναι η διάθεση του κόσμου που έρχεται να σε δει, ίσως είναι λίγο πιο βαρύς πια. Μέσα από αυτή την κατάσταση που περνάμε όμως οι ζωντανές παραστάσεις είναι πιο μεστές. Ανταποκρίνεται ο κόσμος με ένα βάθος κι έναν διαφορετικό τρόπο που αυτό νομίζω έλειπε, σε γενικό πλαίσιο.
- Ένα ευτράπελο που θα θυμάστε από κάποια παράσταση;
– Νομίζω εδώ έγινε το μεγαλύτερο ευτράπελο πριν από δύο χρόνια! Είχε πέσει νερό στην κονσόλα και στο δεύτερο μέρος του προγράμματος δεν ακουγόταν τίποτα! Όσοι μουσικοί μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να παίξουν και να ακουστούν τα όργανα τους χωρίς ήχο, κάναμε μαζί ένα δεύτερο μαγικό πρόγραμμα τελείως unplugged! Βγήκα μέσα στον κόσμο και ξαφνικά το μαγαζί μετατράπηκε σαν μία πλατεία ενός χωριού ή ένα ωραίο μεγάλο σαλόνι ενός σπιτιού. Μοναδική η στιγμή που ο κόσμος διασκέδασε έτσι μαζί μου. Εκείνη την ώρα δεν σκεφτόμουν ότι ήμουν η Τσαλιγοπούλου, αλλά ήμουν η Ελένη.
- Φοβάστε τον χρόνο;
– Είμαι από τους ανθρώπους που με τον χρόνο τα πάω καλά και δεν τον φοβάμαι καθόλου, γιατί τα ωραιότερα πράγματα έρχονται μες την ωριμότητα. Εμπειρίες ζωής, σκέψεις, συναισθήματα, το τι κρατάμε και το τι πετάμε από τις ζωές μας σε μία εποχή αρκετά δύσκολη που ακόμα δεν υπάρχει ισορροπία ανδρών και γυναικών σαφέστατα χαίρομαι πολύ που έχω μεγαλώσει!
- Έχουμε καινούργιο τραγούδι με τίτλο «Τράβα ρε μάγκα».
– Τράβα ρε μάγκα και αλάνι! Τη μουσική την κάναμε μαζί με τον Σπύρο Χατζηκωνσταντίνου και οι στίχοι είναι του Κώστα Λειβαδά. Είναι κάτι σαν φόρος τιμής για όλα αυτά τα υπέροχα τραγούδια του Σμυρναϊκού και του ρεμπέτικου τραγουδιού που τα τελευταία χρόνια βλέπω ότι πολλοί συνάδελφοι μαζί κι εγώ, έχουμε αφήσει λίγο το λαϊκό κι ασχολούμαστε και με το ρεμπέτικο. Αυτή η μουσική μετά τον πόλεμο εξελίχτηκε στο λαϊκό τραγούδι το οποίο όμως πολλά χρόνια το τραγουδήσαμε. Τώρα έχει πιο πολύ ενδιαφέρον μια κι υπάρχει μία μεταβατικότητα στις τέχνες και τη μουσική και πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Πιάνοντας λοιπόν το νήμα από την αρχή και βλέποντας πώς ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι σε ένα τόσο συντηρητικό περιβάλλον με φτώχεια κι ανέχεια, τα λόγια τους ήταν μαγικά. Σήμερα που υποτίθεται στη γη έχουν έρθει τα πάνω κάτω, δεν έχουμε την τόλμη να μιλήσουμε για κάποια πράγματα. Αυτοί τότε μιλούσαν! Θυμήθηκα λοιπόν μία φράση από ένα τραγούδι του Κώστα Σκαρβέλη «Τράβα ρε μάγκα και αλάνι, τράβα για το πασαλίμανι» και θέλησα να πειραματιστώ και να δω πώς θα ήταν ένα καινούργιο τραγούδι θυμίζοντας ένα παλιό. Μιλάει για τη μνήμη εκείνης της εποχής.
- Υπάρχουν μάγκες στην εποχή μας;
- Παντού και πάντα υπάρχουν μάγκες! Μάγκας είναι ο άντρας που ξέρει πώς να φερθεί κι ας τους έχουμε ευνουχίσει! (γέλια)
- Στο τραγούδι αναφέρετε χαρακτηριστικά ότι «καίγεται η Αθήνα» αλλά από μεράκι. Αυτό έγινε όμως πραγματικότητα πριν μερικές μέρες με όλες αυτές τις πορείες κι όλα τα συμβάντα που προέκυψαν…
– Να πούμε πάντως ότι το τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με τις πορείες, δεν το συνδέουμε με αυτά, το συνδέουμε με το μεράκι ακριβώς. Είναι πολύ λυπηρά όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν πρέπει να το κολλήσουμε με το τραγούδι. Είπαν κάποιοι «Τι λέει η Τσαλιγοπούλου» και το πήγαν μέχρι και το περιστατικό της Marfin! Το τραγούδι μιλάει να καίγεται η Αθήνα από το κέφι κι όχι να βάλουμε φωτιά στην κυριολεξία.
-Τα παρακολουθείτε τα πολιτικά;
– Όσο μπορώ αλλά όχι και πολύ. Δεν μπορώ αυτό τον τρόμο και την τρομολαγνεία της τηλεόρασης. Είναι λίγες εκπομπές που θα παρακολουθήσω ηθελημένα.
- Ζούμε σε περίεργες εποχές και πολλά πράγματα στη χώρα μας θέλουν αλλαγή. Τι θα αλλάζατε εσείς αν μπορούσατε;
– Αν μπορούσα με μαγικό τρικ θα πήγαινα λίγο πιο πίσω και θα άλλαζα τα πράγματα επί Χούντας. Θα άλλαζα δηλαδή την πολιτική που διαμόρφωσε στους Έλληνες μία κουλτούρα που πάψαμε να έχουμε πολιτική συνείδηση ενώ παλιά ήταν υπερβολικός ο τρόπος κι ο ζήλος, αλλά φτάσαμε πια στην αντιπέρα όχθη… Τα λάθη έχουν γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και τώρα τα πληρώνουμε.
- Δώστε μου μία ευχή για το 2015.
– Για αρχή ψυχραιμία παιδιά, γιατί συνεχίζεται η άσχημη κατάσταση. Ας βλέπουμε τα πράγματα με άλλη οπτική ματιά γιατί με αυτό θα βρίσκουμε λύσεις σε πιο απτά κι εύκολα πράγματα. Και τέλος, αγαπάτε αλλήλους. Μόνο αγάπη!
